Toetsie is aangereden door een auto

Toetsie is aangereden door een auto

Op een rustige donderdagavond gingen we op stap met de honden, een korte wandeling voor het slapen gaan. Dat gaat de slaap bij mens en dier alleen maar bevorderen - dacht ik. Maar toen kwam de nachtmerrie voor elke hondeneigenaar uit: een kat loopt het straat over, Toetsie rukt zich los, loopt achter de kat, twijfelt even voor ze terugdraait, maar wordt op haar terugtocht gegrepen door een auto.

Grote paniek tot... Ze weer een teug adem neemt en zacht begint te janken. Wat een opluchting. En dan gaan alle alarmbellen af: zo snel mogelijk naar een dierenhospitaal, zo snel mogelijk verzorging, zo snel mogelijk een dierenarts vinden... Een buurvrouw die alles heeft gezien merkt op: “Er zijn geen open wonden, en er steken geen botten uit. Dan zal het wel meevallen!” Maar als orthopedist weet je dat dat niet persé een goed teken is...

Alles gaat snel: Toetsie wordt in de auto gelegd, ik barricadeer haar zodat ze zo weinig mogelijk kan bewegen en goed stabiel vlak blijft liggen. Op de dierenkliniek aangekomen worden de vitale organen getest, alles lijkt in orde. Er zijn inderdaad geen wonden te zien aan de buitenkant, maar wat is er aan de hand aan de binnenkant? Er worden Rx-foto’s genomen en dan is het verdict hard: gebroken/versplinterd linker bekken.


Dan worden wij voor de harde keuze gesteld: Toetsie laten inslapen of kiezen voor een een zware operatie waarbij de uitkomst niet van vaststaat. De garantie dat de linkerpoot te redden is, is er niet. Kunnen alle zenuwen weer in orde komen? Kan Toetsie de operatie aan? Voor mij was er maar één antwoord: uiteraard gaan we voor de operatie. Toetsie moest dan wel even in de kliniek blijven voor observatie. Eerst moeten de dierenartsen zeker zijn dat alle vitale organen in orde zijn. Vooral de longen moeten 100% in orde zijn voor de operatie wordt aangegaan.

Na een aantal uren vol adrenaline waarin wordt overlegd en Toetsie gerust wordt gesteld, start dan de langste nacht ooit. Toetsie alleen in de dierenkliniek en ik thuis, wakker in bed. En volgens mij heeft mijn gezin ook niet veel geslapen. Een huiskamer zonder Toetsie voelde toch akelig leeg aan. Onze Luna mocht alvast bij mijn dochter slapen om ervoor te zorgen dat ze Toetsie niet teveel ging missen ’s nachts. 

Toetsie wordt geopereerd

Vrijdagmorgen kregen we de verlossende telefoon: Toetsie doet het goed, is stabiel en kan ’s avonds geopereerd worden. De dierenartsassistente aan de telefoon deelt me mee dat Toetsie zelfs een beetje aan het kwispelen is. Je zou bijna vragen of ze de telefoon even aan Toetsie zou kunnen geven! Gelukkig is er nog even tijd voor een bezoek aan haar.

Zo wordt Toetsie ’s avonds naar de operatietafel gebracht. Het wordt een lange operatie, we wachten thuis vol spanning. Ook de coronacrisis speelt mee als extra stressfactor: er is een lockdown waarin we na 12 uur niet meer op straat mogen komen. Maar om 11 uur krijgen we het fantastische nieuws dat we Toetsie mogen gaan halen want: de operatie is gelukt. Er zit een hele puzzel, maar alles hangt terug aan mekaar en min of meer op zijn plaats. 

Toetsie’s bekken na het ongevalFoto voor operatie

Toetsie’s bekken na operatie Pro4PawsFoto na operatie



Ze mag de nacht doorbrengen op onze (goed verwarmde) slaapkamer onder de rode lamp zodat ze terug op temperatuur kan komen. Het wordt weer een lange nacht van niet slapen. Mijn man en ik houden de wacht en luisteren of ze ademt en of ze regelmatig ademt... En blij dat we zijn als ze om 5u begint rond te kruipen in haar bedje. Ze mag naar beneden en naar buiten en een eerste plasje is een feit.

De ziekenboeg wordt ingericht

Omdat boven slapen (verplaatsen op de trap) geen evidentie is, besluiten we om een ziekenboeg te maken van onze huiskamer. Toetsie krijgt een kinderbedje waarin ze comfortabel kan plat liggen, de kamer in het oog houden en toch voldoende kan rusten. Als we dan ’s avonds weer met het hele gezin (inclusief de twee hondjes - Toetsie kijkt mee vanuit haar bedje) naar de televisie kunnen kijken, is dat toch een hele opluchting.


We slapen allemaal om beurt in de zetel om de wacht bij Toetsie te houden. Het hele gezin is betrokken bij het revalidatieproces! Zo kunnen we ook ’s nachts Toetsie helpen moest ze zich vastdraaien want haar zelfredzaamheid is nog miniem. 

Introductie van de Help’em up

De eerste dagen mag ze niet steunen op de linkerpoot achterpoot, dus ze wordt naar buiten gebracht met een Help’em up waardoor we haar optimaal kunnen ondersteunen. Drie tot vijf keer per dag doen we de Help’em up aan en gaan we even naar buiten om een klein stukje te wandelen. 

Hierdoor kan Toetsie haar heup-gewricht wel bewegen, maar komt er geen belasting op. Dit is optimaal voor goede genezing. Toetsie is nog niet heel actief en wilt buiten het liefst in het zonnetje zitten. Al doet ze wel goed haar best om - met ondersteuning van de STA-op hulp - korte eindjes te wandelen. Luna wordt ook betrokken in het revalidatie-proces, zodat zij zich ook nuttig voelt. Ze mist haar speel-buddy, maar begrijpt al snel dat ze voortaan wat rustiger met Toetsie moet omgaan.

In de zon is het ook een goed moment om Toetsies rug even te masseren. Ik masseer de rug, rugspieren en pootjes regelmatig doorheen het revalidatieproces. Dit doe ik om voor optimale bloeddoorstroming te zorgen, ook komt zo haar rug zeker niet vast te zitten. Toetsie geniet er zichtbaar van en ik natuurlijk ook. 

Revalidatie in het zonnetje hondenorthopedie Pro4Paws


Het ging niet altijd vlot met Toetsie, ze werd een beetje futloos, depressief, wat deden we toen? 

- We gingen met de auto naar een wei en daar mocht ze rondsnuffelen voor 5’ , ik ondersteunde haar steeds met de Help’em up
- We gingen naar het bos met de auto en ook daar mocht ze wat rondsnuffelen voor 5’, ook steeds ondersteund met de Help’em up

Het snuffelen op vreemde plaatsen deed haar duidelijk deugd en hierdoor kregen we haar terug gemotiveerd om te blijven proberen, om te blijven stappen.

Uitschuiven: voorkomen is beter dan genezen

Rustig aan mag Toetsie ook binnen beginnen te wandelen zonder steun. Maar nog niet te lang, we beginnen met korte stukjes. De meters van de keuken terug naar haar bedje mag ze onder toeziend oog zonder ondersteuning ondernemen. 

De spieren en zenuwen van haar achterpootjes zijn natuurlijk nog zwaar beschadigd door het ongeval en de operatie en hierdoor schuift ze heel veel uit. Dat kan gevaarlijk zijn, want dit kan ervoor zorgen dat een (deel van de) heup verschuift of los komt te zitten. Gelukkig zijn de anti slip sokjes een goede oplossing voor dit probleem:



De revalidatie gaat goed, maar we beslissen toch om een rolstoel aan te kopen - voor het geval dat. Een achterwiel rolstoel kan ervoor zorgen dat de achterpoten kunnen bewegen zonder dat er gewicht op komt. Dus hierdoor kan de beweging gestimuleerd worden zonder extra druk te geven op het operatie gebied. Tijd dus om haar maten op te nemen.


Toetsie doet ondertussen haar (voorzichtige) eerste stapjes alleen buiten

Introductie van de hondenrolstoel

En dan komt de rolstoel aan, dus we beginnen met rolstoel training. We gaan alvast naar buiten en kunnen nu al iets langere stukjes stappen zonder de heup te overbelasten. 

Toetsie bleek niet de meest gemotiveerde patiënt te zijn om actief rond te stappen in zijn rolstoel. Wat we toen deden was met Toetsie een paar 100m rijden met de auto en dan (in de hondenwandelstraat van de buurt) terug naar huis wandelen. Zo stapte zij al snuffelend gemotiveerd naar huis. 

Meer info over rolstoelen

Fysiotherapie wordt gestart

En dan is het tijd om naar de fysiotherapeut te gaan voor honden. Toetsie kan wat extra hulp gebruiken voor het loswerken van alle bespiering en het heractiveren van de heupspieren. Zo kunnen we het revalidatieproces weer een extra boost geven. Met oefeningen die we thuis rustig moeten doen, trapje op, trapje af, stimuleren van de heupspieren. 


En dan de laatste check tijdens de revalidatie: kan Toetsie terug/nog zwemmen? Dus we maken een afspraak voor een zwemles in het zwembad onder begeleiding.

Hoe gaat het nu?

Alles gaat goed, Toetsie kan terug meewandelen voor ongeveer 45 minuten (vroeger kon ze vlot 1 tot 2 uren wandelen). Verder geraken we niet en misschien gaat dat ook niet meer gebeuren. Ondertussen is Toetsie ook 12 jaar geworden en moeten we er toch rekening mee houden dat ze een ‘oudere’ hond is geworden. 

Bij het gewone stappen en draven zie je weinig afwijking, maar als ze in een enthousiaste galop vliegt dan gaan haar achterpoten soms alle kanten op. We zeggen thuis dat ze met haar achterpoten dan vlinderslag doet. 

Het intens spelen buiten (met of zonder een bal) mag niet meer van ons. Dus we houden nog steeds rekening met haar kunnen en niet kunnen. 


Maar zo tevreden dat ze er nog is en hier weer bij ons ’s avonds in de zetel kan liggen. Dus dit verhaal heeft zeker een happy-end. Misschien vind jij ook hier de inspiratie om (nog) niet op te geven. In ieder geval: heb je hulp nodig bij de revalidatie of wil je advies, contacteer me zeker. Ik weet hoe waardevol die viervoeters voor ons zijn. 

Met heel veel dank aan Dierenkliniek-Venhei, Henk Pardon, Het Waterhof, Dhana Leemans, DAP-het Spoor, sportmassage voor honden. 
En natuurlijk mijn gezin dat ermee voor gezorgd heeft dat Toetsie de beste zorgen kreeg en nog steeds krijgt. 

Update Toetsie 20 maanden na het ongeval, ze mocht mee naar de opleiding dierenzorg om voorbeeld te zijn in de les ganganalyse. 


Contact


Foto's
Hondenrolstoel
Prothese
Teen op hulp
SOFT brace
Draagharnas
Hondenschoenen
Orthopedisch kussen
FAQ
Contact
Webshop
Privacy
Algemene voorwaarden
Sitemap

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

{{ newsletter_message }}

x

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x